DESTAPA O GALEGO NO TEATRO: A farsa do señor xuíz

Actuación no instituto de Os deslinguados, una compañía de teatro afeccionado de nais e pais do Ensino Secundario, vinculada ao noso instituto porque naceu da nosa ANPA e aínda segue reuníndose e ensaiando com nós. 




Tedes o vídeo colgado en https://youtu.be/FArBGTJjpOI

 

DESTAPA O GALEGO NO TEATRO: Os catro mosqueteiros na procura do pai do rei

O grupo de teatro do instituto, A Réplica, volveu á XIX Mostra de Teatro de Ensino Secundario que este ano se celebra no IES María Soliño, cunha divertida comedia. 

O traballo comezou polo mes de novembro coa escolla dun texto. Resultou elixido Los tres mosqueteros buscando a Dartañan, de Javier Veiga, Chani Martín e Javi Coll, da compañía Teatro Impar. É un texto moi ben feito que ten moias situacións cómicas, elaboradas a partir da mirada inxenua do clown, ese pallaso que atopa o éxito no seu propio fracaso.

A misión seguinte foi a de cortar o texto. Si, cortalo, si! Excesivamente longo, tiña que adaptarse ás necesidades do grupo. Atrás quedaron moitos gags estupendos. Tamén tivemos que adaptar o número de personaxes ao número de actores e actrices. Houbo que meter a Dartañan dentro do grupo dos mosqueteiros e en vez de ir tras del, irían na procura dun tal “Pai do Rei” (Que paralelismos). Por este motivo, quedaría co título final de Os catro mosqueteiros na procura do Pai do Rei.

A tradución foi o paso posterior. Unha vez listo, a imprimir, repartir (Faaaro de Vigooo!!!), ler o texto e escoller personaxes.  Veña, a construír personaxes! Ensaios, risos, facer de poli bo e poli malo... Deus!!! Non son capaces de ensaiar dous minutos seguidos! Que capacidade teñen para despistarse!

María, que fai de Dartañán, é a clown lista, a que manda, como dicía alguén do público nunha representación. Pola contra, Tomás (Porthos) é o par... o menos listo, pero intelixente. E se Antía (Aramis) vai de dura, un pouco botada para adiante, Boube (Athos) móstrase como o galán, o chicarrón do norte, o que ten todo controlado. Os catro, na procura do Pai do Rei, coñecerán a divertidos personaxes que lles facilitarán as partes do mapa que contén unha poderosa...

O abandono dalgún membro do grupo, que nunca debe producirse unha vez comezados os ensaios, provoca danos colaterais, pois outro actor ou actriz ten que encargarse dese personaxe que queda orfo. Como resultado desta situación saen tres parellas estupendas que dobran personaxes.

Foi unha experiencia marabillosa. Quedan no recordo un feixe de anécdotas con situacións cómicas e tamén momentos de nervios e tensión que todas e todos compartimos. E sempre, sempre, queda a aprendizaxe dos e cos demais.  

O teatro é a ficción que nos desliga dos canons establecidos na vida real. É relación, traballo en grupo, sumar sinerxias. O teatro é un espazo para superar os límites que nós mesmos nos im-poñemos, mais cando sobrepasamos a liña, sorprendémonos.  

Lembrade que tedes unha nova oportunidade de vernos no CITEAMOR, Ciclo de Teatro Afeccionado, no Auditorio de Cangas, o 22 de maio.

CHÁMOME DIANA E SON CHECOGALAICA

Os meus pais son da REPÚBLICA CHECA, pero eu nacín aquí, en Galicia. Na nosa casa falamos en checo, na rúa en castelán e o galego tiven a sorte de aprendelo na escola. Esta distinción levámola facendo toda a vida para non deixar de lado ningunha das linguas. 

A República Checa ten tres rexións diferenciadas: Bohemia, Moravia e a Silesia checa. Bohemia, a parte occidental do país está rodeada de montes baixos e forma unha conca, drenada polo río Elba e o río Moldava. Moravia, a parte oriental, é tamén montañosa e está drenada polo Río Morava. Silesia sitúase ao norte, entre Moravia e Polonia.

En Chequia hai unha única lingua oficial, o checo, unha das linguas eslavas occidentais, (xunto co polaco, o eslovaco, o casubio, o pomeranio e o sorabo). Aínda así existen tres variantes de checo nas diferentes rexións. O checo común correspóndese coa variante falada en Bohemia. Pero podemos atopar ata outras tres variantes: Haná (Moravia Central), a morava-eslovaca e a silesiana que presentan modificacións con respecto ao normativo e son consideradas pouco cultas. Existen, como na situación lingüística que vivimos aquí, algúns prexuízos lingüísticos que impiden considerar a diversidade da fala como unha riqueza.

O meu pai é das aforas de BRNO e a miña nai de PARDUBICE. No verán adoitamos ir visitar á familia destes dous lugares, aínda que tamén pasamos bastante tempo en LITOMYSL, o lugar onde temos a casa. Este lugar é patrimonio da humanidade polo seu interese turístico e cultural. Destaca o monumental castelo renacentista que se remonta aos anos 1568-1581. Cómpre visitalo, pasear polos seus fermosos xardíns ou pararse a refrescar os pés no estanque das estatuas de Mucha. Os edificios do castelo non só son excepcionais polo seu refinamento arquitectónico, senón tamén por seren o lugar de nacemento de Bedrich Smetana. Este compositor checo foi pioneiro no desenvolvemento dun estilo musical que quedou intimamente ligado ás aspiracións independentistas do seu país. É por iso que se lle recoñece no seu país como o pai da música checa. Internacionalmente é coñecido pola súa ópera A noiva vendida e polo ciclo de poemas sinfónicos Má vlast («A miña patria») que representan a historia, lendas e paisaxes da patria natal do compositor. Algo que me gusta moito é a importancia que se lle dá na República Checa ás actividades relacionadas coa música. Valóranse moito máis que aquí. De feito nos veráns hai cursos especiais que ademais promoven a interculturalidade, pois neles se reúne xente de moitos lugares do mundo.

Na praza alongada de LITOMYSL, que é unha das maiores da República Checa, está o concello, que é de orixe gótica e unha serie de casas renacentistas e barrocas, moitas con arcadas e cuartos de planta baixa con bóvedas. Unha das máis importantes é a Casa dos Cabaleiros (ou Rytí) coa súa notable fachada. É obrigado o paseo baixo os soportais a través dos que se pode chegar até a estatua de Smetana ou á súa casa museo ou visitar casas que albergan exposicións de arte permanentes. 

É moi característico na terra dos meus pais saír recoller cogomelos, sobre todo despois das choivas. Está considerado case un deporte nacional que naceu no pasado como fonte de alimento (carne dos pobres) e hoxe asóciase a gozar da natureza e relaxarse. A época de recolección en Chequia empeza en maio e chega ao seu auxe en setembro. Os checos recollen xeralmente nos bosques que coñecen ben e para a súa almacenaxe prefiren secalas, é dicir, a forma máis antiga e natural.

Conscientes da súa riqueza, os checos e checas coidan moi ben dos seus bosques. Na miña opinión a xente está moito máis concienciada que aquí no referido ao coidado da natureza. Tamén é posible recoller froitos silvestres. E visitar as numerosas reservas naturais e espazos protexidos coma o parque nacional das montañas de Krkonose, unha das zonas naturais máis valiosas de Europa Central. A cordilleira máis alta da República Checa representa un mosaico único de ecosistemas que se conservaron aquí como recordo do seu afastado pasado glacial, unha paisaxe preciosa con altas abas de montañas, cristas planas, prados alpinos con flores multicolores, onde se atopa a montaña más alta da república, Snezka. Este lugar é moi visitado, sobre todo no inverno, pois é un dos mellores lugares para esquiar.

En Chequia somos moi amantes das sopas. Entre as máis populares, cabe mencionar a sopa nacional como a kulajda, elaborada a base de puré de pataca e champiñóns cun toque final de sabor de leite agre e aneto (cast.eneldo) ou drstková, versión checa dos callos, servidos en forma de sopa.

  

SON HANNAN E NACÍN EN AGADIR,

unha cidade do sur de Marrocos. De nena vivín en Francia , na cidade de Reims e logo vin para Cangas porque meu pai é mariñeiro e veu traballar aquí. Pero sempre volvo á miña terra nas vacacións.

En Agadir temos moi bo tempo, sempre vai calor. As nosas magníficas praias, as avenidas de palmeiras e os bares fronte ao mar son moi visitadas por turistas europeos e doutras partes do mundo.

A maioría de marroquís son de relixión musulmá. Pero xa non é como antes. Agora hai máis liberdade. As mulleres en Agadir podemos escoller se levar o velo ou non. Pero queda aínda moito que facer e segue a ser moi pouco frecuente que a muller estea presente nos gobernos e na política. Non se defenden os dereitos da muller tanto como aquí.

A lingua que falamos entre nós é o árabe marroquí aínda que na escola emprégase o árabe clásico que é a lingua da escrita e tamén o francés. Aínda que na miña familia non se fala, en Agadir hai moitos falantes de linguas bérberes (tarifit, tamazighte tachelhit) que, tras moito tempo ignoradas, agora comezan a ter presenza na escola.

As vodas en Marrocos son grandes festas que duran varios días. O noso vestido de festa típico é o caftán, unha túnica de algodón ou seda con mangas, que chega ata os nocelos. Tamén é costume pintar debuxos na pel, feitos con henna, un tinxido natural de cor avermellado que tamén se emprega para tinxir o pelo.

   

EU SOU JENNY E EU NASCI NO MATO GROSSO

em Brasil, na cidade de CUIABÁ que é a capital do Estado de Mato Grosso. Cuiabá, no interior do Brasil, no mesmo centro de Sudámerica, é  um lugar que combina perfeitamente os encantos da selva amazónica com um urbanismo cosmopolita, de muita história graças à sua designação como mina de ouro durante a sua colonização. Hoje a cidade tem 786 mil habitantes e recebe seus visitantes, muitos interessados em agronegócio –  Mato Grosso vive batendo recordes de produção de soja, algodão e milho –, com hotéis cada vez melhores e bons restaurantes.

Os meus avôs vivem em NOBRES, ao norte de Cuiabá, com a sua porção de águas cristalinas nos rios Salobra e Triste. Ali a gente pode-se banhar e observar a fauna e flora submarina. Um dos sítios mais bonitos é o Lago azul.

A apenas 64 quilômetros de Cuiabá, o PARQUE NATURAL DAS CHAPADAS DOS GUIMARAES é um território de paredões de arenito em tons de vermelho e laranja, formações rochosas gigantescas, cachoeiras, cavernas, mirantes e cânions. A localização, no centro geodésico da América do Sul, dá margem a teorias sobre a energia mágica dos desfiladeiros, mas nem é preciso ser místico para se deixar envolver pela paisagem exótica do Cerrado. Deve ser sim uma energia especial que impulsiona os visitantes a fazer caminhadas de seis horas, ida e volta, até atingir o topo do Morro de São Jerônimo e sua fantástica vista.

Ou levar o mesmo tempo para completar o Circuito das Cachoeiras, sentindo o sol forte na pele, com a promessa de banhos nas piscinas naturais e quedas d’água pelo caminho.

Por terra, os 150 quilômetros da Rodovia Transpantaneira viraram atração do PANTANAL NORTE. Quando foi idealizado, o traçado previa a ligação entre POCONÉ e CORUMBÁ, já no Mato Grosso do Sul, mas parou mesmo em Porto Jofre, à beira do Rio Cuiabá. Em época de chuva, trafegar por essa estrada de cascalho e terra, com mais de 100 pontes de madeira, pode ser uma aventura que desafia até parrudos veículos 4x4. Mas entre abril e setembro, na seca, é certeza de encontrar espêcies como capivaras, tamanduás, jacarés e revoadas de tuiuiús. O Pantanal, a maior planície alagada do planeta, dá lugar também a safáris em jipes que percorrem estradinhas e trilhas pelas fazendas para observação de sua fauna diversificada (a estrela mais esperada para os cliques é a onça-pintada). E, de abril a outubro, grupos de pescadores passam dias e noites a bordo de barcos na captura de pintados, pacus, dourados, piraputangas, entre as mais de 250 espécies de peixe que vivem no labirinto de rios do estado.

 

 

 

 

 

 

CHÁMOME JENNYFER LORENA E SON DE GUATEMALA

da zona de Peten, ao norte, limitando con México. PETEN ten moitos atractivos turísticos como as ruínas de TIKAL, pirámides da época maia, cultura anterior á chegada dos españois.

O clima favorece a chegada de turistas xa que todo o ano vai calor. Unha zona moi bonita para bañarse é o RÍO DULCE, en San Marcos, a tres horas de onde está a miña casa, pero hai zonas prohibidas porque pode aparecer algún tiburón. Tamén é moi bonita a paisaxe  do LAGO de ATITLÁN en San Pedro co VOLCÁN PACAYA ao fondo ou pasear pola que chamamos  ANTIGA GUATEMALA.

En canto á gastronomía, temos COCIDO coma vós pero o noso é moi diferente ao galego porque só leva unha clase de carne, moitas verduras como zanahoria, mazorca de millo moi tenra, pemento, guisquil (que se parece ás patacas pero  é doce) e acompáñase con  arroz.

En vez de pan nós comemos tortas de millo. No Nadal , son típicos os TAMALES, feitos de millo con moitas especias. No medio dun poco de masa leva un anaco de carne e mollo picante, enrolado en follas de plátano.

Tamén é unha celebración típica o día dos mortos, o 1e2 de novembro : vaise ao cemiterio e cómese FIAMBRE, prato preparado cos mellores embutidos, carnes, queixos  e vegetais frescos. 

Tamén comemos tacos, diferentes ao mexicanos e torradas que tampouco son como as vosas, e sempre con picante; en Guatemala non hai unha comida que non o leve.

Ademais do español, en Guatemala, mantéñense vivas moitas linguas moi antigas, de orixe maia, unha diferente en cada departamento. Onde vivo eu, en Peten, fálase queqchi.

UNHA CLASE MOI ESPECIAL

 Estamos estudando Europa e onte tivemos unha clase moi especial.  O noso profe foi un compañeiro de 3º, Thomas, que é italiano e veu falarnos da súa terra de orixe. Naceu e viviu a súa infancia nun pequeno pobo do norte de Italia, rodeado de moitísimos campos que cultivan trigo que venden ás fábricas da famosa pasta italiana, a marcas como Barilla e outras menos coñecidas. É unha zona moi verde pero o cheiro é un pouco desagradable polo esterco co que se abona os campos. Guiounos con Google maps polos sitios onde viviu de neno, ata os 10 anos que veu vivir a Cangas coa súa nai. Preto da súa casa e do cole no que estudou hai un bosque cun castelo que é reserva natural moi rica en flora e fauna onde Thomas ía pasear coa súa avoa. Tamén nos falou do clima, moi frío no inverno, chegando a nevar, e moito calor no verán. Pero é un frío seco sen tanta humidade como a que temos en Galicia. Alí cando chove cae moi forte, mesmo sarabia, pero ao pouco xa pode facer sol. Nesta zona do interior como non hai praias, teñen moitos aquaparcs.

Unha das cidades importantes próximas á súa vila é Mantua, chamada en italiano normativo Mantova. Pero xa nos explicou Thomas que non hai un italiano senón moitos: cada zona ten o seu xeito de falar, con variantes propias, e a nosa tradución non está tirada do italiano normativo senón da fala de zona. Está preto do lago di Garda e ten un coidado centro histórico de rúas adoquinadas cheas de pazos, casa antigas e cúpulas enormes no que están prohibidos os coches polo que é moi agradable pasear e andar en bici. Falounos da famoso carreira “Gran Nuvolari” organizada en honor ao piloto Tazio Nuvolari, que xa vai pola súa 22 edición. Audaces pilotos montan co elegancia nos seus coches de época  que van desde 1923 hasta 1969, verdadeiras xoias dignas de museos que percorren os máis fermosos lugares do Norte de Italia.



Tamén viviu en Verona, a cidade na que Shakespeare ambientou a historia de Romeo e Xulieta. Unha das visitas obrigadas é un edificio, do século XIII, chamado Il Cappello, do que se conta que era o pazo dos Capuleto (a familia de Xulieta), que ten centos de mensaxes de amor escritos na súa entrada. O famoso balcón engadiuse en 1928. Tamén é posible visitar a súa tumba.
Mostrounos tamén onde estaba o Arena, un dos anfiteatros máis importantes da época romana, onde se celebran concertos e espectáculos no verán; a Piazza delle Erbe, antigo foro romano, con interesantes edificios, como a Torre Dei Lamberti de 84 metros de altura, e un alegre mercado polas mañás. É una cidade moi especial para celebrar o San Valentín.

  

DESTAPA A DIVERSIDADE LINGÜÍSTICA E CULTURAL DO MUNDO

Así de colorido quedou o cartel da diversidade, grazas á participación de toda a comunidade educativa. Tamén invitamos, ao longo desta semana, ao alumnado que chegou de fóra ou estivo un tempo fóra de Galicia a que compartise con nós as características desas culturas que coñeceu de primeira man. Axiña veredes os seus traballos polos corredores do instituto ou quizais na vosa propia aula.

 

DESTAPA O GALEGO COMPARTINDO EXPERIENCIAS. En Inditex e Ikea.

O alumnado do Ciclo Medio de Xestión administrativa e Superior de Administración e Finanzas,  visitamos onte Inditex e Ikea.

En Inditex contáronnos o proceso loxístico do seu negocio: como buscan tendencias, seleccionan provedores, confeccionan prototipos de roupa nas tallas 42, 5-6 anos, e 9-12 meses, escalan a outras tallas con programas informáticos de aproveitamento de teas, cortan e, distribúen a calquera das súas tendas de todo o mundo  nun prazo máximo de 24 horas en camión ou 30 en avión. Estivemos nas súas tendas-laboratorio de imaxe, nas cales experimentan co mobiliario, solo, climatización, música, olores e colocación das prendas para que resulten máis atractivos, e despois a reproducen en todas as súas tendas,  para reforzar a imaxe de marca.

Ao remate a guía animounos a estudar idiomas; en Inditex-Arteixo hai traballadores de 143 nacionalidades e como idioma común teñen o inglés.

Xa pola tarde, recibíronos persoal do departamento  Recursos Humanos e Atención a Clientela de Ikea,  que nos organizaron unha visita en tres fases: A primeira parada na zoa de oficinas, onde nos explicaron unha breve historia de Ikea, os valores da empresa e o seu concepto de negocio e de Recursos Humanos. A segunda parada, foi na zona dos cinco primeiros, para ¿¿comprobar?? o seu método de deseño de produto, proceso de compra. E a terceira parada,  na zoa de autoservizo- almacén,   atendemos ao concepto de loxística, por qué está a mercancía así organizada, a sostenibilidade e conciencia social da empresa.

HOLOCAUST MEMORIAL: ACHEGÁNDONOS Á HISTORIA VIVA

Este 2015, cúmprense 70 anos dende que en 1945 se produciu o remate da Segunda Guerra Mundial. Unha cruenta guerra que deixou tras de si millóns de mortos, millóns de familias sen un teito, un panorama internacional desastroso… Poderíamos pensar que só foi una contenda entre o fascismo alemán e italiano contra os Estados Unidos, Rusia, Gran Bretaña e Francia. Pero, como consecuencia dela,, miles de españois republicanos que escaparan de España nos anos da Guerra Civil cara a Francia foron acollidos en campos de refuxiados. Moitos deles van ter a mala sorte de que cando Hitler entra en Francia, son levados aos seus campos de traballo e concentración (como o de Mauthausen en Austria) onde serán usados como escravos. Alí morrerán preto de 5000 españois. Por todo iso e para concienciar ao alumnado sobre a traxedia ocorrida, o 22 de abril recibimos no auditorio municipal de Cangas a visita de Annia Horzowski e do seu fillo Luis.

Hoxe, 22 de abril, o alumnado de 1º e 2º de bacharelato, en compaña do alumnado doutro centro do Morrazo, tivemos a oportunidade de asistir a unha clase de historia ben diferente ás que estamos acostumados. Os departamentos de inglés e historia do noso instituto e o profesor Xosé Manuel Cacharrón do departamento de inglés do María Soliño organizaron para nós unha conferencia sobre o Holocausto na que puidemos coñecer mellor diferentes aspectos deste sacrificio racial para despois escoitar a dura experiencia que Anja Horszowski e o seu fillo Luis nos relataron en primeira persoa.

Diana Rodova ao violín, María Martínez ao chelo e Brais Camaño ao saxo, alumnos de 2º bacharelato, abriron o acto tocando para nós a peza central da película A lista de Schlinder, conseguindo xa espertar a nosa sensibilidade.  Marta Giráldez, Mateo Baliño, Raquel Refojos, Sandra Villar e Ana González prepararon para nós un impactante vídeo en inglés no que se relataba como moitos republicanos españois acabaron no campo de concentración de Mathausen. Foi subtitulado en galego polo alumnado de TIC de 1º de Bacharelato.

Mauthausen from lingualiza on Vimeo.

E chegou o momento de escoitar o que Anja Horszowski e o seu fillo viñeron a contarnos. Esta polaca relatou como dun día para outro perdeu á súa nai e ao seu pai cando vivían no gueto de Lvov (Polonia): Anja chegou un día casa do traballo e a súa nai,que quedara na cama porque estaba enferma, xa non estaba. Os veciños contáronlle que uns oficiais a asasinaran. O seu pai desapareceu do hospital onde fora ingresado tralo impacto da nova en estrañas circunstancias. Nunca puido recuperar os corpos dos seus pais. Era sobrecolledor escoitar á muller sobre o que sentía naqueles momentos, insistir en teimas que conservaba de entón, como que sabía que debían fuxir cara Dnipropetrovsk, ... O seu fillo falounos do que viviu o seu pai, de como este home conseguiu escapar dun tren en marcha que os levaba dun campo de concentración ao lugar onde ían matalos; e como cando todo rematou volveu ao campo onde estivera para buscar á súa primeira muller e atopou que fora asasinada en vinganza á súa fuxida. Tamén falou de como fora medrar nun fogar como o seu, no que non pasaba un día sen que se fixera alusión ao tema.

Pechouse o acto e, como era de esperar, saímos todos visiblemente conmocionados. Non todos os días se ten a oportunidade de ser testemuña de algo así. Os impactantes relatos de Anja e o seu fillo non podían deixar indiferente a ninguén. Foi unha maña moi produtiva na cal nos demos conta da importancia de manter viva a lembranza destes sucesos. Non  só houbo o xenocidio xudeu na historia do século XX, senón que houbo e segue habendo algunhas prácticas semellantes no mundo e non se conseguen erradicar. Sen dúbida, unha forma moi clara e directa de lembrarnos a todos por que os erros do pasado non deben ser repetidos.

 

DEBATENDO EN GALEGO CON OUTROS MOZOS E MOZAS. Valoración da experiencia.

Ao Parlamento Xove, ó contrario que ó Parlamento “de verdade”, vaise debater. Mais a debater, ó contrario que nas sobremesas dominicais, mantendo unha orde e estrutura. Ten, de feito, case tanto de confrontación de ideas como de coreografía, sendo polo tanto tan importante levar o tema moi ben preparado como a forma de expor a túa postura.

O preludio do debate é o sorteo de posturas (a favor, a favor…), é dicir, determinar que equipo se posicionará a favor e cal en contra do tema proposto. O debate propiamente dito comeza coas introducións, con sendas quendas de 5 minutos para cada equipo (mimá, aínda non levo 4 e xa só me falta o peche!). Esta é a parte de maior contido dramático, xa que adoita comezarse cun mito grego, unha pasaxe dalgún libro… ou incluso finxindo un accidente de tráfico. Proséguese con dúas quendas de refutacións para cada equipo, un minuto máis curta que a introdución cada unha, e na que se prima considerablemente que se refute o exporto polo equipo rival (que foi o que dixo de esa lei? eu tiña apuntado algo, onde está?). Nestas intervencións permítense preguntas por parte do equipo rival, que poden ser moi concretas e “ir pillar”, ou ser tan xenéricas e amplas que teñas espazo dabondo para perder o fío e o tempo (eu como son moi galego respondereille con outra pregunta). Péchase o debate coas conclusións, de 3 minutos, nas que se fai un balance do debate de tal xeito que pareza evidente que o teu equipo é o gañador.

A actividade, malia o excesivamente pechado da súa estrutura, é sumamente interesante e útil. Ata diría que necesaria. O exercicio de confrontar ideas de xeito razoado, argumentando, é tan imprescindible como, por desgraza, inusitado nos nosos institutos. Habituados á comunicación unidireccional das nosas aulas, precisamos de máis actividades como o Parlamento Xove para transformar o saber enciclopédico que se nos transmite en ideas e argumentos útiles cunha aplicación práctica. Precisamos tamén de moitos máis exercicios cos que traballar a nosa oratoria, unha ferramenta se cadra algo esquecida no actual sistema educativo, mais imprescindible fóra del.

E se non fose suficiente con todo isto, é que é moi divertido! O Parlamento Xove é unha actividade altamente entretida, pola relación con adolescentes doutros centros da xeografía galega e polo feito de pasar a noite fóra e demais aspectos alleos á propia actividade, polo funcionamento intrínseco: unha competición agradable, na que te atopas con desafíos constantes, cunha estimulación intelectual fortemente atraínte. Sen dúbida, unha experiencia totalmente recomendable.

ORGULLOS@S DA NOSA CULTURA PROPIA, ABRÍMONOS A TODAS AS CULTURAS DO MUNDO: Semana Intercultural

Vinde participar no mural colectivo en defensa da diversidade na entrada do instituto. Se defendes un mundo diverso, cheo de linguas e culturas diferentes que nos enriquecen, ven deixar a túa pegada no mural da interculturalidade. Darémosche una pinza para que “tunees” con cores diversos nunha metade e na outra escribas una das linguas do mundo. Despois terás que pegalas formando parte das espirais de diversidade que saen do globo terráqueo pintado no mural. Tamén poderás ler a Declaración Universal sobre a Diversidade Cultural.

DESTAPA O GALEGO NA CIENCIA

A semana do 13 ó 17 de abril deste curso organizouse a Semana da Ciencia, con moitos obradoiros dirixidos polo alumnado da ESO e Bacharelato. Os rapaces encheron de cor e maxia a aula de usos múltiples en cada recreo amosándolle aos demais compañeiros os seus experimentos ou traballos de investigación. Puidemos ver tintas fluorescentes, como facer un canón con imáns, pilas-pataca, electrólises de metais, un xardín químico, xeo instantáneo … Moitísimas cousas que encerraban tras de si moitos días de probas e un gran traballo dos estudantes, afección pola ciencia e sobre todo o máis importante: curiosidade e ganas de aprender cada día un chisco máis. Os profesores de física, química, tecnoloxía… prestaron axuda ao alumnado deixándolles todo o material que precisasen e motivándoos. Esta actividade tamén  nos axudou a ver que o galego cada día está máis presente en máis ámbitos, neste caso na ciencia e na tecnoloxía. Todos os alumnos desenvolveron as súas explicacións en galego o que amosa que non hai ningunha dificultade para exportalo a máis ámbitos. Agardamos con impaciencia que curiosidades, misterios e novos experimentos nos traerá o alumnado o ano que vén.

Obradoiro da célula do Departamento de bioloxía e Xeoloxía

Experimentos do Departamento de Física e Química

Demostracións do Departamento de Tecnoloxía

Obradoiro do cubo de Rubik do Departamento de Matemáticas

DE TURISMO POR CANGAS

Coñeces ben a túa vila? Comproba nestes traballos que formaron parte da exposición Cangas, riqueza patrimonial, se xa percorriches os lugares máis destacados do noso concello.

DE RUTA POLAS ANTIGAS FÁBRICAS CONSERVEIRAS DE CANGAS

           

Son André Novas, alumno de 2º de Bacharelato. Cando nos propuxeron realizar un traballo de investigación sobre o patrimonio de Cangas, pensei que sería interesante recuperar e dar a coñecer  o noso patrimonio industrial. A súa importancia foi non só económica (sendo unha das principias industriais do concello, que deu traballo a centos de persoas, especialmente a mulleres) senón tamén histórica e social: as fábricas non eran meros axentes económicos, senón lugar de socialización, e a lingua, artesanía e profesións ligadas a ela son parte ineludible da nosa cultura. Por estes motivos, propuxen a realización dunha ruta a través das fábricas emprazadas no casco urbano (aínda que están tamén sinaladas algunhas en Aldán ou Hío). Eu fixen un documento en plataforma dixital pero a miña proposta é que houbese, nos propios edificios que foron fábrica ou que hoxe ocupan o seu lugar, un panel conmemorativo e explicativo. A súa restauración, ligada ós novos usos que se lle poidan dar aos edificios aínda existentes, é un paso obrigado en calquera proposta cuxo obxectivo sexa a revalorización histórica e cultural da industria conserveira.

O seguinte link conduce a un mapa personalizado de Google Maps onde están sinaladas as xa mencionadas fábricas, ademais da ruta a realizar. A ruta ten unha lonxitude de arredor de 4 km, sendo o tempo estimado de duración de 1 hora:

https://www.google.com/maps/d/edit?mid=zk098J2YthRU.kYiRP5_1cli4

CAPELA DO HOSPITAL

Aquí tedes un exemplo dos traballos realizados polo alumnado que formaron parte da exposición "Cangas, riqueza patrimonial".

COÑECENDO A NOSA VILA

O pasado sete de abril, os alumnos de xeografía de España de segundo de bacharelato, tivemos a sorte de realizar una visita guiada polo casco histórico de Cangas.

Tras presentar un traballo sobre o patrimonio histórico-cultural, no que cada un se centrou nun aspecto diferente (rutas, monumentos, conserveiras) e estudar as partes do plano urbano, reunímonos pola mañá no punto de encontro coa nosa guía, Cristina. Ela explicounos brevemente como se fora configurando o plano urbano, os edificios e construcións de Cangas.

Cando se chega até o final da Rúa Real é posible escoller o camiño que está á esquerda, o que avanza polo Barrio do Costal, ou o que segue pola dereita, a través barrio do Sinal. Polo primeiro chégase á parte medieval de Cangas, onde abundan as rúas estreitas con edificios moi próximos uns a outros. Nesta zona, a máis irregular, foi onde se asentaron os primeiros veciños  da vila, que posteriormente, durante a Idade Media, se foron espallando e distribuíndo ao longo da outra arteria, a do Sinal. Neste barrio do século XVI podemos atopar un plano moito máis organizado, que tende á ortogonalidade.  Ten rúas máis amplas e vivendas separadas entre si, coma as dos mariñeiros, entre as que destacan, por exemplo, as de patín.

Se pola contra non se escolle ningunha das rúas vertebradas en torno á principal e se segue por esta, chegarase até a Igrexa. Desta zona, o casco antigo, o edificio que máis me chamou a atención foi precisamente a ex-colexiata.  A razón pola que me resultou especialmente atractivo foi a cantidade de particularidades que presenta e que non coñecía, a pesar de ter escoitado varias delas mentres realicei cunha compañeira o traballo optativo para a materia, no que contamos coa colaboración tanto do párroco coma do restaurador Suso Caramuxo.  Así, nela, puidemos descubrir que se trata da única igrexa galega, a parte da Catedral de Santiago, que conta cunha imaxe do apóstolo sentado, que no mundo hai só dez órganos máis coma o que doou Félix Soage, que cumpre o ano que vén cen anos. Tamén que a fachada principal  é renacentista, unha das máis importantes de Galicia, e que se semella entre outras á da Igrexa  de San Andrés de Mantua  en Italia. Outra cousa que nos gustou moito foi  subir até o campanario principal, dende o que hai unas vistas impresionantes de toda a vila.

En definitiva, una proposta moi interesante que me levou a  descubrir o verdadeiro valor do patrimonio cangués  e que serviu para repararmos en moitos dos elementos artísticos e  histórico-culturais que levan décadas no mesmo sitio,  porén nós  nunca antes nos fixaramos neles. Debería ser obrigatorio realizar este tipo de actividades, xa que estou segura de que non son a única que acaba de reparar no fermosa e interesante que é a nosa parroquia.

CANGAS, RIQUEZA PATRIMONIAL na celebración das V XORNADAS AGOSTIÑO ENTENZA.

A concienciación individual e colectiva de poñer en valor o patrimonio material do noso concello." Orgullosos do noso" - o monte comunal, os recursos naturais, o grande e valioso patrimonio arqueolóxico e arquitectónico - civil, industrial, popular, relixioso, - foi a constante que trouxo consigo este proxecto.  Queremos o que coñecemos e forma parte de cada un e unha de nós. Queremos a nosa familia, os nosos amigos e amigas, porque os coñecemos e forman parte da nosa vida. Todo o patrimonio presente, conservado a través da historia, que configura a idiosincrasia, identidade e configuración de cada concello, é algo que temos que interiorizar, defender e proxectar. E para tal fin debemos  coñecer ben o que fomos, o que somos, sentírmonos orgullosos e orgullosas do pasado e presente, asumindo a responsabilidade histórica do tempo que nos toca vivir e contribuírmos a entregar este legado que recibimos aos nosos continuadores.

Ao redor deste proxecto fomentamos desde principio de curso, nas aulas de Xeografía e Historia, o traballo individual e en grupo, investigador e documentalista, traballo de campo con conversas con persoas das parroquias, das artes e da cultura. En distintos formatos - folletos informativos, rutas turísticas, presentacións, murais, fotografía, reportaxes, maquetas, aplicacións e webs,… Realizamos tamén  visitas guiadas polo casco vello de Cangas, a cargo da responsable técnica municipal de Turismo, informando e interactuando co alumnado sobre os principais espazos urbanos e monumentos do noso municipio.  O alumnado de distintos cursos elaborou rutas, guías turísticas, trípticos, presentacións, vídeos… sobre o rico patrimonio do concello, valorando a importancia que ten a súa conservación e aproveitamento para desenvolver un turismo cultural de calidade que coide e respecte o entorno.

 Xa podedes pasar a ver  a exposición, mostra destes traballos, e participar nas charlas-coloquio para cada un dos niveis educativos ou abertas ao público en xeral pola tarde.