PACHÍN

Porque Pachín si que falaba. Á súa maneira. Falaba cos ollos, co rabo, coas patas. Eu entendíao tan ben coma se pronunciase palabras. Non parecía un can. Tiña entendemento de persoa…

Cando me deixaban soio na casa, xogaba coel. Corríamos xuntos pola horta coma se estivésemos abourando coellos. Dempóis sentabámonos ó pé da cerdeira grande. A min esbarábame o suór polas fazulas, e Pachín folguexaba de présa, coa língoa fóra. (…)

Cando o vin sen alento, estarricado entre  unhas queiroas, non quería dar creto aos meus ollos. Como soño tantas cousas, pareceume por un instante que estaba a soñar; que non era certo. Pero non soñaba. Pachín morrera. Caíra na trampa que fora arranxada para o raposo.

Tróuxeno do monte. Cunha legoña abrín na horta un burato fondo, alongado, e deille terra ó seu corpo. Coido que chorei. Non me avergoño de decir que chorei. Funo acochando á xeitiniño coa terra fresca. Coma se o cobrise cunha manta.

A xeito de lousa prantei unha cerdeira derriba do meu amigo. Cando abrollou coidei ver en cada gromo un ollo ou un dente de Pachín. E pareceume que dende as raíces chegaban uns ladriños agarimosos.

Neira Vilas.Memorias dun neno labrego

------------------------------

RASPUTÍN

Estaba tirado no chan, parecía estar morto. Fun correndo onda el para ver que sucedera. Entón dinme conta  de que estaba vivo, sen pelaxe, coa pel arrincada e feridas e costras por todas partes. Ao pouco, decatouse de min. Miroume con cara de estar pedindo axuda. Apenas podía respirar e pensei que tería que prepararme para o peor.

O meu can era un can especial, non porque fose máxico ou poderoso senón todo o contrario. Era especial porque cando tiña sete anos o atopara abandonado, maltratado e ferido, ao lado dun contedor de lixo. Case non podía respirar e parecía estar nas últimas cando o levei ao veterinario do lado da miña casa. A enfermeira era moi amable e sempre me daba galletas. “Pobriño, que che fixeron?, exclamou cando lle levei o can. Púxose a traballar e mandoume volver ao outro día.

Rasputín foi vivir con nós. Ao principio custoume convencer os meus pais pero mostráronse moi orgullosos de min cando lles contei que fora eu quen o atopara e o levara ao veterinario, así que me deixaron adoptalo. A xente do veciñanza e os amigos e familiares desprezaban a Rasputín. Non querían entrar na casa por se lles contaxiaba pulgas ou a rabia. Sempre houbo desprezo. Sei que meu pai e miña nai pensaron en devolvelo pero non sabían como convencerme. Xamais permitiría que me separasen do amigo que me espertaba todas as mañás, co que paseaba pola praia antes de ir ao colexio. Corriamos xuntos e logo dabámonos un baño no mar coa auga xeada e poñiámonos a ver as estrelas daquel ceo que compartía cada tarde co meu mellor amigo.

Un día calquera Rasputín espertou enfermo. Eu fun erguer da cama aos meus pais e levámolo ao veterinario. Intentaron todo o que puideron pero a morte o perseguía e non puido máis. Morreu ese día e eu caín en depresión. Estiven moitos anos  cavilando, preguntándome por que sucedera aquilo. Fun comprendendo que a morte forma parte da vida e consolábame pensando que agora estaría nun lugar mellor.

Hoxe xa son maior. Levo catro anos no instituto e teño outra xente importante na miña vida. Xa apenas penso en Rasputín pero ás veces cavilo no que aprendín con el: a ver a luz na escuridade e a comprender a vida e a amala, sobre todo o momento do agora que nunca máis podes volver vivir.

Ían, 2º ESO A

------------------------

 

ALGA

Non sei se o ceo existe pero eu quero que Alga estea no mellor sitio, que sexa feliz. Para min foi como unha irmá un pouquiño peluda. Ás miñas amigas dáballes un pouco de medo. Eu non o entendía. Boto moitísimo de menos a miña cadela. Era tan boíña… Aínda lembro o día no que trouxemos a casa unha gatiña. Non sabiamos se se levarían ben pero,en canto Alga a veu, deulle acubillo entre as súas patiñas e coidou dela coma se fose filla súa. Tamén teño gravado na mente un día que estaba na casa dos meus curmáns e souben que a miña cadela tiña cancro. Os últimos días da súa vida estaba tirada na cociña e tiñamos que darlle auga por unha xiringa. Alga foi a mellor cadela da historia e sempre a levarei no corazón.

Candela, 2º ESO B