CONVERTENDO VOLUNTARIOS/AS EN GALEGO-FALANTES

Os equipos de dinamización saen polas praias de Cangas.

Paso previo: Tirar unha foto todos xuntos para ter un recordo de como eramos antes de prestarnos voluntarios e voluntarias para un experimento tan arriscado e poder comprobar se despois de falar en galego nos saíron cornos ou sufrimos algunha outra estraña transformación.

Paso 1: Sacudirmos os prexuízos (PRAIA DE RODEIRA)

Os prexuízos son uns bechos pequeniños que nos roen a cabesa e nos obrigan a pensar cousas ridículas como que falar galego non é fino nin educado nin moderno nin guai... Os prexuízos teñen moito sentido do ridículo. Por iso o mellor xeito de acabar con eles é facermos o ridículo do xeito máis descarado posible para que deixen de asustarnos e de impedirnos falar galego.

Este foi o plan de ataque:

Espallámonos ben espallados pola praia de Rodeira. Imaxinamos unha gran tixola e nós eramosba flocos de millo que estamos a brincar cos brazos pegados ao corpo. Pechamos os ollos e saltamos ata notar como perdiamos o sentido do ridículo e nos sentiiamos estupendos: nese momento souemos que os prexuízos saíran espavorecidos da nosa cabeza. Entón puidemos abrir os ollos e ver como saltaban tan contentos os outros flocos na tixola. Cando chocabamos con algún, ficabamos pegados e brincabamos xuntos, formando grupos de flocos ata que formar todos xuntos unha bóla xigante saltareira.

Xa liberados dos prexuízos, camiñamos conversando animadamente en galego ata chegar aos XARDÍNS DO SINAL.

Paso 2: Descubrirmos a verdade (NO SINAL)

Tocounos logo facer de detectives. Todos sabemos que a verdade non é sempre o que parece a primeira vista. Tendemos a simplificar e dicimos que en Cangas ninguén fala en galego. Será iso verdade?

Tivemos quince minutos para abrir os ollos, as orellas e a boca e buscar probas de que Cangas é un pobo que medrou en torno ao mar e que sempre falou un galego moi especial cheo de ssssssssss (seseo) e de ghhhhhhhhhh (gheada).Levamos as moitas probas que recollemos ao lugar onde se colle o barco para Vigo.

Paso 3: Unha lingua na que rir e chorar (NO DIQUE)

Despois de moito loitar o galego deixou de estar prohibido e xa se usa na escola, nos libros de texto, na política... Pero de nada servirá todo iso se perdemos o galego como lingua da vida normal, na que rir e chorar. Así que estivemos a practicar cun xogo que nos demostrou que falando galego podemos tanto divertirnos como facer cousas moi serias.

Saen dous equipos e colócanse un fronte a outro. No centro tirarase un zapato. Se cae boca arriba, os da fileira da dereita botaranse a rir e os da esquerda deben estar o máis serios posíbeis. O que se ría quedará eliminado. Se o zapato cae boca abaixo será o contrario. Gañan @s que máis resistan.

Paso 4: A forza do grupo (Punta Balea)

As linguas viven nas comunidades que as falan. Por iso para sentírmonos cómodos falando en galego buscamos o apoio dos equipos que nos dan seguridade. O equipo precisa do noso compromiso serio porque senón non podemos avanzar no noso obxectivo de falar en galego sen complexos.

Neste xogo tivemos que formar unha roda. Un soltaba a man esquerda e comezaba a xirar en espiral até rematar todos apertados. Despois fixemos de novo a roda pero agora tiñamos que estar moi xuntos, un detrás de outro como se fose un tren pero en roda. Tivemos que pegarnos ben e sentar nos xeonllos do que tiñamos detrás. Fóra complexos e vergonzas, ben arrimadiños e conseguimos que a roda andase.

Paso 5: Máis difícil aínda... (Santa Marta)

Quizais penses que é difícil falar galego se desde pequeno/a che falaron en castelán e se esa é a lingua que fala a xente da túa idade. Saberás que todo é relativo. Cando un se acostuma aos retos difíciles xa se dá conta de que iso de falar galego non é para tanto.

Para comprobalo tivemos que practicar retos difíciles de verdade en grupo. E foi divertido intentalo.