GALEGUIZÁNDONOS EN MADRID

Chegou a hora de informarvos ós que non viñestes a Madrid da nosa experiencia. Comezamos coas coñas cando paramos en Ávila, dicindo que había que falar galego durante toda a excursión. E a cousa saíu adiante, ás veces íasenos o idioma ó castelán pero cambiabamos rápido outra vez para o galego. Os profes impresionábanse e dicían, "non falades galego en Galicia e o falades aquí, sodes do que non hai!!", mais nós tomámolo ben e seguimos coa nosa proposta.

Notábase de onde viñamos, (hei de ensinar unha foto onde saímos Antonio,Yago, Xaquín e máis eu con camisetas galeguizadas), e ás veces estabamos tan concienciados que incluso falando con algún guía madrileño, falabámoslle galego, e mirábannos con cara de pokerface, e rapidamente nos dabamos conta.

Pero creo que o máis digno de destacar da excursión foi o xoves á noite. Resulta que por causas que aínda descoñezo, había unha gran masa de persoas na miña habitación (pero sen alcohol eh, non vaiades pensar mal), e casualidades da vida que un rapaz que vagaba triste e só polo hotel, chegou á miña habitación para incorporarse á festa. Tiña un ano menos ca nós, era de Huesca e temas de conversación moi importantes a tratar. Saíu o tema do galego, e pregámoslle que nos contase a súa opinión. A súa resposta foi que non se fai soar no resto da península, que non pelexamos tanto como os cataláns, e que deberíamos de falalo máis. Como el era castelanfalante cambiamos de idioma, pero ó nos dicir iso, dixémoslle que estabamos a intentar falar na excursión exclusivamente galego. Sendo así el dixo que non tiña problema en que falaramos galego, que así el aprendía. (ensinámoslle palabras como PAPAOSTIAS,que sempre molan pero tamén galego normal). O rapaz interesouse tanto que acabamos diferenciándolle entre o normativo e o galego con gheada e seseo, contámoslle a historia de Galiza, falamos de autores coñecidos, etc. Para min, foi unha experiencia moi agradábel que me encantaría compartir con vós e que comprobedes que no resto da península non son tan pechados de mente, que nin moito menos nos toman por maleducados ou nacionalistas por usar a nosa lingua, por dar cabida á nosa propia identidade.