Despois de seis anos toca a despedida, toca volver a vista atrás e tentar buscar onde quedaron aqueles rapaces aos cales amontoaron na sala de usos múltiples no seu primeiro día de instituto, día cargado de nervios e medo.
Agora é o momento de ver en que se converteron aqueles novos alumnos despois de espallalos por aulas completamente novas para eles, creando así vínculos importantes que con sorte aínda arrastramos ata estes derradeiros días de instituto.
Descubrimos que un profesor podía ser algo mais ca un mestre, descubrimos que en matemáticas se pode berrar baixiño, que as ciencias sociais non teñen porque ser aburridas, que as cantigas poden ser un inimigo duro de dixerir, que a educación física era a nosa salvación en medio das semanas e dos exames que, desde a ignorancia de non saber o que nos esperaba, etiquetabamos de duros e estresantes, e naqueles primeiros anos aínda que pareza imposible ata pode que o pasaramos ben nas clases de inglés.
Vimos como o grupo de normalización comezaba a medrar e fomos das últimas xeracións que viviron esas clases de luns pola tarde, esas dúas horas semanais tan odiadas ás que agora penso que volveriamos para non ter que facer mil esforzos para conseguir que os ollos non se pechen nesas ultimísimas horas dos luns e mércores.
Aprendemos a madurar entre as paredes deste instituto, aprendemos a encontrar e deixar cousas atrás, aprendemos a medrar xuntos e así con présas, apuros e ilusión demos o salto ao bacharelato, e sen darnos conta dixemos adeus a ESO e comezamos unha nova etapa.
Recibimos os novos compañeiros coa mesmas ganas coas que recibimos a liberdade que significaba comezar este novo curso. Pasamos horas perdidas nesas mesas de pedra, pasamos días de estrés na biblioteca por culpa dese estraño costume de deixar todo para última hora e aborrecemos as comidas de bocadillos ao sol antes dos exames da tarde, os cales foron odiados colectivamente. Dito odio foi o que nos levou a xurar que o ano seguinte estudariamos día e noite para non levarnos nunca máis eses atracóns finais de materia, pero claramente creo que esta foi unhas das moitas promesas, pode que incluso a primeira, que arderon nas fogueira de San Xoán posto que co inicio de segundo a historia foi a mesma ou pode que aínda peor.
Ese curso tan temido pasou tan rápido que apenas nos demos de conta. Sabemos que vivimos un ano intenso por esas olleiras, callos, e demais marcas que deixaron estes últimos exames no noso corpo.
Foi un curso curto, duro e estraño cargado de apuntes e temas que estudar, pero aínda así tentamos desfrutar o máximo. Pode que nalgúns casos esas ansias de pasalo ben se viran reflectidas nas notas pero agora iso dá igual.. Ninguén nos pode quitar ese entroido de circo, esas excursións tan instrutivas nin todos eses momentos importantes que gardaremos na memoria ata que os estragos da idade os borren pouco a pouco e que recordalos aquí poderíanos meternos a algúns nun pequeno problema.
A saudade nestes momentos é algo que non se pode deixar á marxe, posto que aínda que non o quixeramos recoñecer, aos que nos toca deixar este ano o centro cústanos facernos a idea de abandonar as aulas e corredores deste edificio que nalgún momento consideramos o noso cárcere pero que deixamos cheos de amigos e persoas que nos viron medrar.
Sería inxusto tentar recordar un a un a todos eses profesores que viviron con nós múltiples experiencias posto que sempre quedaría algún atrás, por iso simplemente podemos dar as grazas a todos aqueles que puxeron o seu gran de area para facer de nós as persoas que agora somos.
Por Yago Chapela. 2º Bacharelato.
No comments:
Post a Comment
e ti que dis?