GARDIÁNS DO TESOURO

Ao rematar o segundo trimestre, os equipos de dinamización fomos convocados para unha misión moi especial: tiñamos que custodiar o prezado tesouro da nosa lingua desde Rodeira ata Santa Marta e de regreso ao instituto. Polo camiño tivemos que superar difíciles probas que puxeron a proba a nosa valía e nos deron as armas necesarias para superar con éxito a misión. Fomos escollidos entre os mellores e de nós dependía a supervivencia dese tesouro que habiamos levar connosco. Os cabaleiros e cabaleiras convocados a tan difícil reto fomos chamados un por un e contestamos con forza GALEGO-GALEGA, asumindo a identidade que nos une ao tesouro que xuramos defender erguendo a man dereita e pronunciando o xuramento sagrado: EU FALO GALEGO.

Organizámonos en pequenos comandos para algunhas probas nas que precisamos actuar discretamente e sen sermos localizados.

 Avisóusenos ben de que polo camiño atacaríannos inimigos que poñerían en perigo a nosa misión. Segundo os informes dos espías debiamos temerlle especialmente a un monstro ao que chaman PARECES DO MONTE que ten feito estragos entre os cabaleiros e cabaleiras que se atreveran a sacar o noso tesouro á rúa. Antes era un dragón que botaba lume pola boca pero agora os seus métodos son máis sofisticados e instala un chip na cabeza da xente que fai que se sinta estraño e renuncie voluntariamente a ser portador do tesouro. Tamén nos alertaron de que o inimigo COSTUME, que ten o poder de impedir que podamos decidir por nós mesmos, tentaría meterse entre as nosas filas . Por iso, en cada grupo nomeamos un gardián, que foi cambiando cada tramo do camiño, que ía armado cunha man cazadora que espantaba os prexuízos e a falta de hábito cando atacaban aos nosos cabaleiros ou cabaleira para que puidesen seguir defendendo o tesouro que levamos dentro.

 

1ª proba. Na Praza das Pontes.

Unha das armas que mellor protexeu o tesouro da nosa lingua foi a CONVERSA. Prohibiron os libros, prohibiron o galego na escola pero non puideron pechar a boca da xente que seguiu conversando en galego na casa, cos veciños e cos amigos.

Por iso na primeira proba tivemos que utilizar esta poderosa arma da conversa. En grupos de dous ou tres tiñamos que conseguir que a xente da rúa nos falase en galego. Para despistar aos inimigos diciamos que estabamos a facer un traballo para clase sobre a EMIGRACIÓN. Preguntamos se emigrou alguén da súa familia, cando, a onde, cales foron as causas… E anotamos nun caderno o que nos ian dicindo. Se nos dabann permiso, podiamos facer fotos. Logo demos as grazas como cabaleiros ben educados.

Á hora acordada tiñamos que estar na estación marítima, onde se colle o barco, e logo, todos xuntos iremos co noso tesouro ata o dique. Alí utilizamos a arma da conversa para contar a información recollida e avaliar a presenza do tesouro da lingua na xente de Cangas. O resultado foi bastante positivo aínda que a xente maior sorpréndelle oirnos falar en galego.

Ao rematar esta primeira proba gañamos o noso primeiro trofeo de grupo, unha pequena buxaina de cores, un símbolo de que a lingua precisa de nós para estar en movemento, para que lle deamos vida ao noso arredor.

2ª proba. En Massó.
Tivemos que demostrar os nosos coñecementos sobre un dos patrimonios que mellor identifican Cangas: a vella fábrica de Massó.

 

3ª proba. Na lagoa da Congorza.A forza da natureza é outra das armas que protexen o tesouro dnosa lingua pois Galiza non podería ser sen lingua pero tampouco sen verde nin auga. Por iso a segunda proba foi na lagoa da Congorza e consistiu nunha carreira de relevos bastante especial. Fixemos tantas fileiras como equipos. Ao primeiro cabaleiro ou cabaleira entregóuslle unha arma (pistola de auga) coa que se introduciu no territorio sagrado en busca da auga máxica da Dama da Lagoa coa que tivo que ir enchendo unha botella que sostiña o seguinte que tiña que correr. Logo a arma pasou ao seguinte e así ata que todos e todas se achegaron á lagoa e cobseguiron enchela. Logo buscamos algunha especie de flora autóctona para regala coa auga máxica tendo moito coidado con non regar as especies invasoras!!! Menos mal que levabamos as profes de ciencias.

Cando superamos a proba fomos condecorados como amantes do natural, protectores do noso medio natural e lingüístico ( cunhas pinciñas con motivos de flora e fauna)

 4ªproba. No túnel.

O camiño volveuse un túnel tenebroso e escuro e daba medo avanzar. Para espantar o medo a mellor arma é a MÚSICA. Pensamos unha canción para cantar en galego e berrámola forte no túnel para conseguir unha lanterna que iluminou os nosos pasos.

 
5ª proba.  Santa Marta

Sentímonos felices de chegar á nosa meta traendo con nós o tesouro da lingua. Puidemos repoñer forzas. Pero aínda quedaba unha proba final. Os maiores fixemos un concurso de chimpos e os pequenos fixeron voar  papaventos tan alto como desexamos o futuro do galego.